எனக்கு ஏன் போர் பிடிக்காமல் போனது - அனுபவ விபரிப்பு

     இப்பதிவானது 100 வீதம் எனது சுயபுராணமே. யாரும் தங்கள் பொன்னான நேரத்தை இதற்குள் வீணாக்க வேண்டாம். இது எனது நிலையை மட்டும் பறைசாற்றும் பதிவல்ல இங்கு நிற்கும் ஒவ்வொரு இளைஞனின் நிலையாகும்.

      இவ்வளவு காலமும் தங்களோடு ஒட்டி உறவாடிய நான் பல விடயங்களை மறைத்தே பழகினேன்.

     ஆனால் அதை பலருக்கு உணர்த்த வேண்டிய கட்டாய நிலை ஒன்று தோற்றுவிக்கப்பட்டுள்ளதுடன். சென்ற மாதம் நான் வன்னியில் செய்த வேலைக்கான அரச கடிதமும் கிடைத்திருந்தது. பழையனவற்றில் இருந்து ஆரம்பித்தால் புள்ளிகள் சிதறி விடும் என்பதால் வன்னி முகாமில் இருந்து வெளி வந்ததில் இருந்து ஆரம்பிக்கிறேன்.

     

     வாழ்க்கையில் கிடைக்கும் வெற்றிகளானது எமக்குக் கிடைக்கும் வெற்றியாக இருந்தாலும் அது முயற்சிகளுக்குக் கிடைக்கும் தோல்வியாக மாறிவிடுகிறது. கடந்த காலப் போரானது ஒவ்வொருவருடம் இருந்தும் ஏதாவது ஒன்றைப் பறித்துச் சென்றாலும் எல்லோர் மனதிலும் தாராளமாக மன உறுதியை விதைத்திருக்கிறது.

     கரவெட்டி விக்னேஸ்வரா பாடசாலையில் தான் எமது பேருந்து வந்து நின்றது. முகாமில் இருந்து வெளியே வருகிறோம் என்ற சந்தோசம் ஆனால் அடுத்த கட்டம் என்ன என்பது ஒரு கனவாகவே இருந்தது. ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் கையில் 5000 ஆயிரம் ரூபாய் தந்து வெளியே விட்டார்கள்.

     வெளியே சந்தோசமாய் வந்த போது தான் தெரிந்தது என்னோடு கூடித் திரிந்த யாருமே இல்லை அனைவரும் ஏதோ ஒரு தேசம் போய்விட்டார்கள். மறுநாளே முதல் வேலையாக பொலிஸ் நிலையம் போய் எனது தொலைந்த அடையாள அட்டைக்காக பொலிஸ் முறைப்பாட்டை எடுப்பாதற்காக முறைப்பாடிட்டேன்.

    அடுத்த கட்டமாக ஒரு மருத்துவ நிறுவனத்திடம் நேர்முகத் தேர்வுக்குப் போனேன். அனைத்துப் பரீட்சையிலும் சித்தி பெற்றேன். அதன் பின் ஆவணச் சோதனையில் அடையாள அட்டை கேட்டார்கள். நான் தவறிய விதத்தைச் சொன்னேன்.

“நீங்கள் வன்னியா? ஐசி இருந்தாலும் பரவாயில்லை.. நிறுவனத்துக்கு ஏதாவது பிரச்சனை வரும் தம்பி கொஞ்ச நாளில் பார்ப்போம்” என்றார்.

      ஒரே ஒரு புன்னகையுடன் எழுந்து வந்து நடு றோட்டில் நின்றேன். ஒரு மூத்த மருத்துவரிடம் தொடர்பு கொண்டேன். அவர் கூறினார் ஏதாவது ஒரு நாட்டிற்கு போய் பட்டத்தைப் பெற்று வா இங்கே பிரச்சனையில்லாமல் இணையலாம் என்றார். அதற்கும் ஒரு புன்னகையை இட்டுக் கொண்டேன். அந்தளவு பணத்திற்கு யாரிடம் போவது.

       யோசித்தேன் இது வேலைக்கு ஆகாது போல இருந்தது. பணம் தேவையாக இருந்தது. பணமென்றால் பிணமும் வாய் திறக்கும் போது எனக்கு ஜீன்சையும் சேட்டையும் துறப்பது பெரிய காரியமாக இருக்கவில்லை. அதனால் சத்திரசிகிச்சை செய்து பழகிய கையில் தூரிகையை எடுத்து ஒரு தீந்தை பூசுனராக மாறினேன் (wall painter). சிறுவயதிலேயே கற்றுக் கொண்ட தொழில் அன்று கை கொடுத்தது.

       இனி யாழில் வேலை தேடி பிரயோசனமும் இல்லை. வன்னியில் போய் ஏதாவது வேலை தேடுவோம் என்றால் ஐசி இல்லை. போலிஸ் நிலையமும் வீடும் என ஓடி ஓடிக் களைத்தாகி விட்டது.

      அதே நேரம் தான் பாராளுமன்றத் தேர்தல் வந்தது. அதில் போட்டியிட்ட வேட்பாளர் ஒரவர் ஊருக்கு வந்தார். அவர் சொன்னார் எனக்கு நீ உதவி செய் நான் உனக்கு எடுத்துத் தருகிறேன் என்றார். பகலில் பெயின்டிங், இரவில் சுவரொட்டி ஒட்டுதல், கிழித்தல் போன்ற தேர்தல் வேலைகள் அதன் முடிவை முன்னரே நான் எழுதிய இப்பதிவில் இட்டிருந்தேன்.

யாழ்ப்பாணத்தில் உருவாகும் திரைப்படமும் அதன் பின்னணியும்.

         இதே காலப்பகுதியில் தான் டெங்கு நோயிற்கு ஆளானேன். அதிலிருந்து மீள நீண்ட காலம் பிடித்தது. அதற்குள் நான் தயாராக இருந்த பரீட்சையும் கடந்து போய் விட்டது.

   மீள வந்து ஓய்வில் இருந்த போது தான் எனது நீண்ட நாள் கனவான வலைப்பூவை வலைப்பதிவர் தினம் அன்று ஆரம்பித்தேன். அப்போது தான் எனது லோனில் பெற்ற கணணியை சரியாகப் பாவிக்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது.

      அதன் பின்னர் தான் பதிவர்களான ஜனா ஆண்ணா, ஜீவதர்சன் போன்றோரின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அதன் பின் தொடராக சுபாங்கன், கிருத்திகன், வரோ போன்றோரை சந்திக்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. ஜனா அண்ணா அடிக்கடி சொல்வார் சுதா உந்த தொழிலை எல்லாம் குறைத்து விட்டு படிப்பைத் தொடருங்கள் என்பார். அப்போதும் ஒரு புன்னகை தான்.

     அதன் பின் ஒரு சமாதான நீதவான் வேற்று மொழி நபருடன் சேர்ந்து வங்கியில் வேலை பெற்றுக் கொடுப்பதாக அறிந்தேன். அவர் சிலருக்கு வேலை பெற்றுக் கொடுத்ததையும் உறுதிப்படுத்திக் கொண்டேன். ஒன்றரை லட்ச ரூபாய் கேட்டார். அதை வட்டிக்கு எடுத்துக் கொடுத்தேன். அதனால் மீண்டும் என் பணத் தேவை அதிகரித்தது.

       அதே நேரம் தெய்வாதீனமாக அரச சர்பற்ற நிறுவனம் ஒன்றில் மருத்துவம் சார்ந்த வேலை கிடைத்தது. வேலை மிக ஆபத்தானதாக இருந்தாலும் பகுதிநேரமாய்க் கிடைத்த வேலையை செய்தேன். எஞ்சிய நேரத்தில் தொழில் துறையையும் மாற்றிக் கொண்டேன். பெயின்டிங்குடன், கட்டிட நிர்மானம் மட்டுமல்ல கல்லுடைக்கவும் போனேன்.

இது தான் வல்வெட்டியில் அமைந்துள்ள திரு ஐங்கயன் ராமநாதனுடைய தற்போதைய  சுதந்திரக் கட்சி அலுவலகம்  

அங்கு வேலை செய்யும் இடத்திற்கு எதேச்சையாக வந்த வல்வெட்டித்துறை பொலிஸ் S.P யுடன் நடந்த எதிர்பாராத ஒரு சந்திப்பு மறு நாளே எனக்கான பொலிஸ் முறைப்பாட்டைப் பெற்றுத் தந்தது (சந்தர்ப்பம் வருகையில் வேறொரு பதிவில் தருகிறேன்)

      ஆனால் இத்தனைக்குள்ளும் ஏதோ ஒரு ரிதத்தில் பதிவிட்டுக் கொண்டு தான் இருந்தேன். கருத்திட்டோர் இடாதோருக்கெல்லாம் அந்த நேரத்தில் கருத்திட்டிருக்கிறேன்.

இதில் முதலாவதாக இருக்கும் புகை போக்கியின் மேலிருந்து தான் சறுக்கி முன் இருக்கும் மதிலுடன் விழுந்தேன். ஆனால் மீண்டும் தேறியதும் அதன் கூரையை நான் தான் பூட்டினேன்.

      ஏதோ பாட்டுக்கு போய்க் கொண்டிருந்த என்னை மீண்டு் ஒரு விபத்தி கடுமையாகத் தாக்கியது. வேலை செய்யும் இடத்தில் 20 அடி உயரத்தில் இருந்து தவறி விழுந்து விட்டேன். காலில் சிறு என்பு வெடிப்பு, தோள் மூட்டு மற்றும் வயிற்றுப் பகுதியில் பலத்த அடி மீண்டும் ஓய்வு அந்த ஓய்வுக்காலத்தில் தான் பதிவுலகத்தில் ஒரு பெண்பதிவருடனான அந்த துர் சம்பவம் இடம்பெற்றது.

      மீண்டும் எழுந்ததும் பழைய வேலைக்கு போக வீட்டார் மறுத்து விட்டார்கள். மீண்டும் ஒரு கல்வி சார் அரச சார்பற்ற நிறுவனம் ஒன்றில் வேலை. அங்கே தான் பதிவர் மதுரனுடன் சேர்ந்து வேலை செய்யும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. அங்கும் அரசியலை வெறுத்த ஒரே காரணத்துக்காக கடந்த மாகாண சபைத் தேர்தல் என் வேலையை சூறையாடியது. (இதுவும் வேறோரு தனிப்பதிவில் இடுகிறேன்)

        மீண்டும் வட்டத்தின் ஆரம்பத்திற்கு வந்தேன். வேலை , கல்வி என எனது போராட்டத்தைத் துரிதப்படுத்தினேன். கை கடித்தது. சமாதான நீதவனிடம் போனேன் தெளிவான பதில் இல்லை. பணம் கொடுத்த ஏனையவரிடம் போனேன் அவரிடம் பணம் மீளப் பெற பயந்தார்கள். மிரட்டினேன் 75 வீதமான பணத்தை மீளத் தந்து விட்டார் இன்னும் ஒரு சில நாளில் மிகுதியும் பெற்றுவிடுவேன்.
 எல்லோரும் 8 ம் நம்பர் என்றாலே இப்படித் தான் என்றார்கள். உண்மையா பொய்யா? உண்மையாவே எனக்குத் தெரியாது.

       ஆனால் இந்த அலை மீண்டும் ஒரு சில மாதத்தில் கல்வியில் மீண்டும் விஸ்வரூபமாய் எழும் அதுவரை என் உழைக்கும் கரங்கள் ஓயாது.

        இந்தப் போராட்டங்களுக்கு மத்தியில் வேறு ஏதாவது பற்றி எந்த இளைஞராலும் சிந்திக்க முடியுமா? இதுவும் போராட்டம் தான் வாழ்க்கைப் போராட்டம். இதில் பிழைப்போமா தோற்பாமா என்றிருக்கும் நிலையில் எதையும் சிந்திக்கும் நிலை இல்லை.

         வன்னியின் வீதிகளில் நிற்கும் ஒவ்வொருத்தனும் பதிவெழுத வந்தால் இப்படித் தான் எழுதுவான்.

(இங்கே சிலபல காரணங்களால் சில இடங்களின் பெயரையும், நிறுவனங்களின் பெயரையும், சம்பவங்களையும் தவிர்த்துள்ளேன்)