தொலைக்கப்பட்ட உயிர்களும் பிழைத்து நிற்கும் பிணங்களும்

வணக்கம் உறவுகளே...

சேமம் எப்படி என இன்று கேட்கமாட்டேன் காரணம் தெரிந்திருக்கும் இந்த உலகத்திலுள்ள தமிழர் மன நிலையும் கடந்த ஓரிரு நாளில் கலங்கடிக்கப்பட்டு விட்டது. மனங்களில் புதைந்துள்ள வலிகளை எப்படிச் சொல்வது. என்னிடம் வார்த்தைகள் இல்லை. ரணங்களை விபரிக்க முடியாது அவை உணர்வுகள். மன்னியுங்கள் என்னால் எந்த இணையத்திலும் சரியாக இணைய முடியல. எங்கு பார்த்தாலும் அது தான் மறக்க நினைக்கும் அத்தனையும் மீள மீள உதைக்கிறது. தயவு செய்து மன்னியுங்கள்.

இது ஆரம்ப நாட்களில் நான் வடித்த கவிதை மீள் பதிவாக இட்டுச் செல்கிறேன்.

உன்னைத் தேடியே

என் விழிகள் தேயுதடி

வரும் பஸ்களை

எறும்பாய் மொய்ப்பதும்

வந்த அகதியிடம்

சொந்தம் தேடியலைவதுமாகிவிட்டது

அன்றொரு நாள்

உன் கொப்பர் கெப்பரில்

வரண் கேட்ட எனக்கு

முரண்பாடாய் திட்டினார்

இன்று

அவர் நாயே உன்னை

சுவர் மறைவில் புசித்து மகிழலாம்

எந்த குழியிலாவது

நொந்த உன் உடல்

பொலுத்தின் ஒன்றினுள்

உறங்கிக் கொண்டிருக்கலாம்.

உன்னுடன் என் இதயமும்

புழுக்களுக்கு இரையாகியிருக்கலாம்

உன் இதயம் இப்போதும்

என்னிடம்

பிரம்மாச்சார்யப் பூட்டிட்டு

பவுத்திரமாய் இருக்கிறது

இங்குள்ள முகாமில்

அங்குள்ள உனக்காய்

இடம் பிடித்து வைத்திருக்கிறேன்

தாடகை மகளே- நீ

தாரகை ஆகியிருந்தால்

உன் ஊரில் இடம் பார்த்து வை

சிலவேளை மீண்டு(ம்) – நான்

உனைத்தேடி வரலாம்

அங்கே ஓர் தவம் செய்வோம்

மறுபிறப்பிலாவது

தாய் தந்தையற்ற

அநாதைகளாய் பிறப்போம்

கெப்பர் - திமிர்